این چند روزی که از مناظره کاملا هریس و دانلد ترامپ گذشته یکی از داستان هایی که هم در بخشی از فضای مرحوم توییتر چه دربین رای دهنده های آمریکایی و هم ایرانیانی که پرشورتر از رای دهندگان آمریکایی در صحنه حضور دارند، تکرار می شود داستان بی طرف نبودن مجریان مناظره است.
به خصوص اعتراض به جایی است که در دو مورد یکی ادعای اینکه در بخش هایی از آمریکا بعد از اینکه کودک به دنیا می آید پزشک و خانواده تصمیم می گیرند او را بکشند یا زنده نگه دارند و یکی هم داستان خوردن گربه و سگ اهلی توسط مهاجران اهل هاییتی در اسپرینگ فیلد و اینکه چرا در این دو مودر به طور خاص مجری اصطلاحا فکت چک کرده.
اما واقعا فکت چک کردن ادعاهای بزرگ با ذات بی طرفی رسانه در چنین صحنه ای متضاد است.
بله در خیلی از کشورها و از حمله آمریکا، مناظره بیشتر از اینکه قرار باشه به محتوا و برنامه ها بپردازه به شوی تلویزیونی بدل شده و بیشتر از اینکه کی چی می گه، مهم اینه که چطور حرف هم را قطع می کنند یا اعصاب هم را بهم می ریزند یا مثلا خط دوم زیر چشم راست چقدر زاویه گرفت و غیره. شاید همین دلیل برخی قوانین ابلهانه مناظره های آمریکا باشد. مثل اینکه نامزدها حق ندارند یادداشتی همراه خود داشته باشند. واقعا دلیل این تصمیم غیر از اینکه حس نمایشی بیشتر بده چه چیزی می تواند باشد؟ مگر قراره نامزدها وقتی رییس جمهور شدند از روی حافظه همه چیز را تصمیم گیری کنند، چه اشکالی دارد اگر نامزدها خلاصه برنامه اش اعداد یا داده های خود را همراه داشته باشد؟ اما از این ها گذشته سوال مهم تر اینکه که اصلا برای چی قراره مناظره ای برگزار بشه؟
اگر نقش مناظره اینه که دو نفر در یک بازه زمانی هر چی دلشون می خواهد بگن و کسی هم نه بپرسه این که گفتی یعنی چی یا فقط زمان را نگه دارد، که در عمل با دو تا سخنرانی همزمان طر ف هستیم. کار راحت تر اینه که می شه رفت سوال ها را داد به کاندیداها اون ها فیلم خودشون را در بازه زمانی تعیین شده ضبط کنند و کنار هم و یکی در میان پخش کنیم.
در یک دنیای موازی قراره مناظره کمک کنه مخاطب بتونه تصمیم درست تری بگیره و به کسی رای بدهد که به نظرش برای او کارامد تر است. در این شرایط مجری و روزنامه نگار اجرا کنده مناظره قطعا نباید کیسه گونی باشد که یک تایمر روی بدنه آن نصب شده. بلکه او نماینده مخاطب است و اتفاقا بی طرف نیست. او باید طرفدار و همراه مخاطبش باشد.
البته که هیچ مجری و روزنامه نگاری نمی تواند به طور زنده تک تک ادعاها ار داده سنجی کند اما اگر ادعاهای بزرگی مطرحه که اثرات وسیع دارد و احتمالا او هم می داند که در مناظره به آن اشاره می شود، عدم بررسی آن خیانت به وقت و مخاطب است.
اگر واقعا در آمریکا یا هر جای دیگر، قانونی هست که بچه ای که به دنیا آمده و سالمه را تصمیم می گیرند بکشند یا نه، این فراتر از نتیجه انتخابات باید تبدیل به موجی عظیم بشه که قتل را قانونی می کنه.
یا اگر واقعا یک جایی یک عده ای دارند سگ و گربه مردم را می دزدند و می خورند این فراتر از مسئله امنیتی، هزار و یک مصیبت دیگر دارد.
یا در آن طرف صحنه، کسی می گه گرمایش زمین مشکل بزرگیه ولی ما با حمایت از فرکینگ می توانیم به مسیر مبارزه با آن ادامه بدهیم و فرکنیگ برای محیط زیست امنه، طبیعتا مجری باید یقه طرف را بگیرد که اینکه می گی با هیچ عقلی سازگار نیست.
در این موارد سکوت مدیر مناظره به نظرم خیانت به مخاطبه.
شاید ایراد اصلی این باشد که چرا ما مناظره را به شکل کیج فایت نمایشی بدل کرده ایم که آخرین چیزی که در آن مهمه فکت و اطلاعاته؟ مگر نه اینکه دموکراسی بر پایه آرا رای دهنده های آگاه بنا می شود؟
البته یک سری داستان ها هست که مورد مناقشه یا قابل تفسیره. ولی اینکه از کنار دروغ بدیهی بگذریم داستان دیگری است.
در نهایت هم به قول پژمان، اصلا به من چه. خودمون کم مصیبت داریم باید حرص مناظره آمریکا را هم بخوریم؟
