امروز در وحید آنلاین تصاویری را دیدم که از موش های بی پروا و عظیم الجثه تهرانی منتشر شده بود. این تصاویر مرا یاد یکی از موضوعات تلخی انداخت که در همه این سال ها سعی کرده ام آن را فراموش نکنم و نگذارم مخاطبم نیز آن را فراموش کند. تهران و زلزله ای که خواهد آمد و مصیبتی که شاید موش ها پس از آن ایجاد کنند.

در طی دو سال گذشته دلایل زیادی برای نگرانی وجود داشته است. اما این به معنی آن نیست که هر خبری را باید قطعی و نگران کننده دانست. داستان تازه سویه B.1.640.2 یکی از این موارد است که الان و در این مقطع زمانی لازم نیست نگرانش باشید.

هفته گذشته رسانه‌های مختلف خبری در داخل و خارج از ایران از توافق همکاری میان دانشگاه  علوم پزشکی ایران و آستان امامزادگان عینعلی و زینعلی(ع) خبر دادند.

بسیاری از کسانی که این خبر را شنیدند واکنشی طنزآلود به این خبر داشتند و شاید به سادگی از کنار آن عبور کردند. اما این خبر مهمی است. در این نوشته سعی شده تا دلیل اهمیت این خبر و ضرورت واکنش جامعه علمی به آن و همچنین دشواری چنین واکنشی بررسی شود.

وقتی شمارش معکوس به صفر رسید و غرش رعدآسای موتورهای آرین-۵ زمین و زمان را در گویان فرانسه به هم متصل کرد تا این پرتابگر پیوند دهنده آسمان و زمین باشد، چشمانی خیره از آفاق مختلف جهان به ابزارهای متنوع خود خیره بودند تا بتوانند آغازین دقایق ماموریتی را تماشا کنند که احتمالا درک انسان ها را از موقعیت خود در جهان تغییر خواهد داد.

جیمز وب در ماموریتی موفق عازم مدار نهایی خود شد و برای بسیاری از کسانی که این رویداد را دنبال می‌کردند لحظات به خاطر ماندنی را رقم زد.

اما در این بین نکات جنبی هم وجود دارد. در ادامه من به سه حاشیه در مورد این ماموریت اشاره می کنم:

روز گذشته نخست وزیر کبک در سخنرانی برنامه‌های تازه خود برای وضع مقرارت و محدودیت‌های تازه در شرایط رواج و توسعه سویه اومیکرون را اعلام کرد.

در حالیکه انتظار می‌رفت تا لوگو در این جلسه به قول خود تصمیم دشوارش را اتخاذ و اعلام کند و قرنطینه دو هفته‌ای استان را اعلام کند در عوض وی اعلام کرد که از روز یکشنبه و پس از مراسم کریسمس، میهمانی‌های خانگی باید به شش نفر از دو خانواده محدود شود و پذیرایی در رستوران‌ها نیز به شش نفر  در اطراف هر میز از حداکثر دو خانواده محدود خواهد شد.

این در شرایطی است که امروز پنج شنبه تعداد کل ابتلاهای شناسایی شده به بازه نه هزار نفری رسیده است.

این تصمیم لوگو با نقدهای جدی مواجه شده است و مهمترین آن غیر علمی بودن آن است.

این یادداشت را برای رسانه آنلاین مداد کانادا به سردبیری شهرام یزدان پناه و در باره سوالاتی نوشتم که در جامعه ایرانیان کانادا درباره سویمه اومیکرون مطرح است. شاید این ها سوال های شما هم باشند.

برای ما یلدا شاید مهم ترین میراث دوران کهنی باشد که تا امروز دوام داشته است.

اگر نوروز و بهار نماد و نشان نو شدن جان و جهان هستند، یلدا اما نشان از مقاومتی پر امید در تاریک ترین لحظات شب است.

شبی که برای ما ساکنان نیمکره شمالی، طولانی‌ترین شب سال است.

طی دهه‌های اخیر تلاش‌های زیادی برای به رسمیت شناختن باورها، عقاید، نظرات و روش‌های زیستن متفاوت صورت گرفته است.

به واسطه این تلاش ها است که در بسیاری از کشورها، دیدگاه های تنگ نظرانه با چالش مواجه شده و راه برای جامعه ای روادار فراهم شود.

اما در این مسیر گاهی مانند هر راه دیگری امکان افراط و تفریط وجود دارد و به نظر می‌‌رسد اثرات منفی برخی تندروی‌ها در این زمینه ممکن است راه را برای بازگشت افراطی‌گری‌های قبلی فراهم کند.

یکی از اهداف امواج نسبتا تازه و نو به رسمیت شناختن روش و سبک زندگی اقوام مختلف است. این اتفاق درخشانی است که باعث می‌شود ما میراث متنوع و ارزشمند گروه‌ها و افراد مختلف را از یاد نبریم.

اما در این مسیر اخیرا تلاش‌های زیادی هم صورت می‌گیرد که نوعی همسان سازی ارزشی موضوعات صورت بگیرد. مساله ای که به خصوص در زمینه علم می‌تواند خطرناک باشد.

شاید بخشی از مسیر پیش روی ما برای مهار این همه گیری و مقابله با همه گیری های بعدی که حتما از راه خواهند رسید این باشد که بتوانیم نگاه خود به آنها را از دید رویداد حاد به مشکلی مزمن تغییر دهیم.

این روزها زیاد به موجی فکر می کنم که روز به روز نشانه هایش را بیشتر می بینم. خاندان های ایرانی مهاجری که فرزندانشان را نه تنها از نام که از زبان و هر ارتباطی با سرزمین مادری محروم می کنند. امیدوارم همه آن چیزی که انگیزه نوشتن این متن شد برداشت اشتباه من باشد اما اگر چنین نبوده باشد شاید هشداری باشد.