نقدهایی که به افتتاح زودهنگام و نمایشی رصدخانه ملی ایران صورت گرفت حالا با واکنش عصبی و بی ادبانه اردشیر جواد لاریجانی مواجه شده است.

این چند روزه خیلی‌ها در واکنش به خبر سفر زیر مداری ریچارد برانسون که یکشنبه این هفته صورت گرفت و سفر جف بیزوس که طی چند روز آینده صورت می‌گیرد، به تکرار کلیشه‌ای نه چندان تازه می‌پردازند که «میلیادرها به فضا می‌روند» و اینکه این سفرها به ما ربطی ندارد و داستانی مربوط به میلیاردرها است.

اعلام کوتاهی در صفحه اینستاگرام رصدخانه ملی ایران مبنی بر اینکه قرار است پروژه رصدخانه ملی ایران روز دوشنبه هفتم تیر / ۲۹ ژوئن افتتاح شود، مانند نسیم خوش‌آیندی بود که در میانه خبرهای ناراحت‌کننده در میان جامعه نجوم و علاقه‌مندان علم ایران وزیدن گرفت. خبر چون شمعی روشن در تاریک بدخبری بود. خوش درخشید و صد افسوس که دولت مستعجل بود.

روز ۲۵ ژوئن گزارش مدیر مرکز اطلاعات ملی آمریکا خطاب به کنگره درباره بررسی اولیه اشیا پرنده ناشناس منتشر شد.

همانطور که انتظار می‌رفت انتشار این گزارش که از مدتی پیش خبر آن منتشر شده بود، بار دیگر بحث ماهیت اشیا پرنده ناشناس را به موضوع داغی در بین بسیاری از مردم بدل کرد. اما در متن این گزارش چه موارد مهمی وجود دارد؟

از آغاز همه‌گیری تا کنون بسیاری از جمله من، در نوشته‌های مختلف امری بدیهی را به کرات مورد اشاره قرار داده‌ایم. در روزهای سخت پیش رو بزرگترین سرمایه و مهم‌ترین ابزار نظام سیاست‌گذاری سلامت ایران اعتماد است.

اعتماد امر بدیهی و دستوری نیست. اعتماد را باید کسب کرد.

هر باری که در این بیش از یک سال مقام‌های نظام بهداشت دروغ گفته‌اند، آمار را تغییر داده‌اند، به هر دلیلی واقعیات را جابجا کرده‌اند و در مقابل سوال و پرسش توهین و تحقیر پرسشگر و تهمت زدن به او را در پیش گرفته‌اند نه تنها اعتمادی نساخته‌اند که ریشه آن را خشکانده‌اند.

این روزها که فضای انتخاباتی غریب در ایران حاکم شده است، یکی از حرف‌هایی که بسیار می‌شنویم از بین رفتن امید است.

اینکه ما به دلیل اینکه دیگر امیدی نداریم تصمیمی گرفته‌ایم.

این متنی درباره انتخابات نیست.

شاید به نظر یک قرن قبل برسد اما همین یک سال و نیم پیش بود که دنیای ستاره‌شناسی با شگفتی به شانه جبار خیره شده بود.

ابط الجوزا، شانه درخشان صورت فلکی جبار برای چند هفته‌ای کم نور و کم نور تر شد و با کاهش نور آن شدت بحث‌های پر حرارت بر سر چرایی این پدیده استثنایی و آنچه در شانه مجروح شکارچی می‌گذشت رو به افزایش گذاشت.

بسیاری حدس می‌زدند شاید این پیش‌درآمد رویدادی بی‌نظیر باشند. رویدادی که در طی آن این غول عظیم الجثه که حدود یازده برابر جرم خورشید ما جرم دارد و شعاعش حدود ۸۹۰ برابر شعاع خورشید ما است، تبدیل به ابرنواختر شود. ابرنواختری که تنها در فاصله ۶۵۰ سال نوری ما رخ خواهد داد و برای مدتی منظره‌ای شگفت انگیز و از آن مهم‌تر منبعی از داده‌های کم نظیر علمی را به برای زمینی‌ها به ارمغان خواهد آورد.

اگرچه تبدیل شدن به ابرنواختر سرنوشت محتوم ابط الجوزا است اما این کم نوری این بار نشانه این اتفاق نبود. بعد از چند هفته کم‌کم شانه جبار به نورانیت سابق خود برگشت و این سوال را برای ما باقی گذاشت که در آنجا چه اتفاقی افتاده است.

حالا به نظر می‌رسد جواب‌هایی برای این معمای آسمانی داریم.

این روزها از ساحل شرق تا شمال و تا ساحل غربی پرچم‌های کانادا نیمه افراشته است.

وقتی بررسی محل مدرسه شبانه روزی کمپلوس که یکی از ده‌ها مدرسه شبانه‌روزی ویژه کودکان بومی بود، آثار و بقایای ۲۱۵ کودک که کوچک‌ترین آنها تنها سه سال سن داشتند را آشکار کرد، بار دیگر همه کانادا با نیمه تاریک تاریخ خود روبرو شد.