احتمالا شما هم خبرهای چند روز اخیر را در باره اینکه ثبت نام اولیه برای سفر بی بازگشت انسان به مریخ شنیده اید. شرکتی بین المللی به نام مارس وان در نظر دارد یکی از بزرگترین شو های تلوزیونی جهان را اجرا کند و تصمیم گرفته دست به کاری بزند که سازمان های بزرگ فضایی سال ها است در حسرت آن هستند.
قرار است از بین داوطلبانی که از سراسر جهان ثبت نام می کنند گروهی به عنوان اولین مسافران مریخ انتخاب شوند. البته آنها قرار نیست دیگر به زمین برگردند و قرار است تا پایان عمر خود در این سیاره زندگی کنند و قدم هایی برای توسعه مریخ بردارند. اولین گروه مسافران شامل یک گروه ۴ نفره در سال ۲۰۲۳ قرار است بر مریخ فرود آید و از آن پس، هر دو سال یک بار گروه دیگری از فضا نوردان و نخستین شهروندان مریخی وارد این سیاره شوند.
همه این اقدامات از انتخاب مسافران گرفته تا جزییات سفر و زندگی آنها در مریخ نیز قرار است در قالب یک برنامه تلوزیونی عظیم به طور مستقیم پخش شود. چیزی شبیه به فیلم ترومن شو با این تفاوت که این بار مسافران می دانند قرار است در مقابل دوربین باشند. اگر به وب سایت این طرح سری بزنید با بخشی از این طرح آشنا می شوید. بر اساس گفته های این شرکت، همه فناوری های لازم برای چنین کاری در حال حاضر وجود دارد. اما این مسافران قرار است به کجا بروند؟
بر اساس طرحی که این شرکت ارایه داده است، قرار است پیش از آن که نخستین مسافران قدم بر سطح مریخ بگذارند، تعدادی سفینه بدون سرنشین عازم مریخ شوند، بخش فرود این سفینه ها که هریک ۲۵۰۰ کیلوگرم جرم ( به همراه تجهیزات داخلی) خواهند داشت در محل اتقریبا ز پیش تعیین شده فرود خواهند آمد. سپس مریخ نوردهای هوشمندی برای انجام برخی از کارهای ساخت و ساز و آماده سازی فضا به مریخ ارسال می شوند. در سال ۲۰۲۱ قرار است ۶ واحد فرود در کنار هم فرود آمده و مجتمع مسکونی اولین ساکنان را بسازند. دور مریخ نورد این قطعات را با دقت کنار هم قرار داده ، اتصالات آنها راوصل و شرایط را برای فرود آماده می کنند و ۲ سال بعد اولین گروه فضا نوردان قدم با این مجموعه خواهند گذاشت. البته از قبل غذا، آب و اکسیژن به مقدار کافی به مریخ برده شده و آنها کارهای باقی مانده را انجام می دهند تا گروه بعدی از راه برسند.
به نظر همه چیز خوب و خوش می آید این شرکت ثبت نام از علاقه مندان را آغاز کرده و قرار است اولین فضا نوردان از بین علاقه مندان انتخاب شوند و آن هم در یک برنامه تلوزیونی. این خبر بازتاب وسیعی در رسانه ها داشت اکثر رسانه های معتبر به بازتاب آن پرداختند و مردم هم گاه گاهی در صحبت های خود به آن اشاره و از چنین سفر و ماجراجویی با هیجان یاد می کنند و قطعا تعدادی هم در این پروژه ثبت نام کرده اند. همه چیز به نظر عالی می آید غیر از اینکه این پروژه عملی نیست.
لازم نیست کارشناس و یا متخصص علوم فضایی باشیم تا نقص های جدی چنین طرحی خودش را نشان دهد. بر طبق اعلام طراحان قرار است در سال ۲۰۲۳ اولین گروه مسافران فضا نورد قدم بر مریخ بگذارند و از هم اکنون فرآیند ثبت نام آنها آغاز شده است. بدین ترتیب این شرکت تنها ۱۰ سال زمان در اختیار دارد که یک کلونی کوچک را بر سطح مریخ سوار کند.
مطابق جدول زمانی این شرکت قرار است اولین مرحله عملی در این خصوص در سال ۲۰۱۳ با شروع فرآیند فضانوردان آغاز شود. اما این شرکت امیدوار است بتواند در سال ۲۰۱۴ فرآیند ساخت اولین مریخ نشین و همچنین ماهواره های ارتباطی که باید در مدار مریخ قرار بگیرند را به جریان بیاندازد. مطابق این برنامه در سال ۲۰۱۶ قرار است اولین ماهواره ها و همچنین اولین سامانه فرود به مریخ اعزام شوند. بنابراین این شرکت و همکارانش برای مکان یابی، طراحی، ساخت و اعزام مدارگردها و اولین مریخ نشین که قرار است به عنوان اولین واحد ساختمانی نیز عمل کند، ۳ سال فرصت دارند. آیا این طراحان چیزی از تاریخ برنامه ریزی و طراحی برنامه های مریخی شنیده اند؟ مریخ نوردی مانند اسپریت و اپورچینوتی (روح و فرصت)، یا همین مریخ نورد کنجکاوی که در مریخ به گشت و گذار پرداخته است بیش از یک دهه را در فاز طراحی و برنامه ریزی و مکان یابی و اعزام بودند. طولانی بودن این مدت به مساله بودجه برنمی گشت برخی از این فعالیت ها زمان بر هستند و فرقی نمی کند که چقدر بودجه در اختیار داشته باشید. بنابراین زمان بندی چنین شرکتی در اولین قدم دچار مشکل است.
اما بگذارید در همین خط زمانی پیش برویم. قرار است اولین محموله در سال ۲۰۱۶ در منطقه ای که به نظر مناسب می اید فرود آید و بر اساس طراحی های موجود و منتشر شده در وب سایت این پروژه ، این سفینه شبیه به کپسول های دراگون است و قرار است با کمک موتورهای جنبی مرحله آخر فرود خود را طی کند. بر اساس اعلام این سایت این سفینه به همراه خود ۲۵۰۰ کیلوگرم ملزومات و قطعات می برد و دو سال باید در انتظار قدم بعدی باشد. در سال ۲۰۱۸ قرار است اولین روبات مریخ نورد کارگر این پروژه در مریخ فرود آید. وظیف اصلی این مریخ نورد بر اساس طرح این شرکت جستجوی محل مناسب برای ساخت این شهرک فضایی است. بدین ترتیب این مریخ نورد به جستجوی مکان مناسبی در حول و حوش مخل فرود اولین سفینه می پردازد و در نهایت محل را انتخاب می کند. در سال ۲۰۲۱ قرار است سال پر رفت و آمدی باشد. این شرکت قرار است ۵ سفینه دیگر و یک مریخ نورد دیگر را به مریخ بفرستد. این سفینه ها در نهایت در نزدیکی محل شهرک مریخی فرود می آیند و دو مریخ نورد آنها را به کنار هم حمل کرده و تجهیزات مورد نیاز آنها را سوار می کنند و منتظر فرود انسان می شوند. آیا طراحان این طرح تا کنون چیزی از عدم قطعیت در محل فرود مریخ نشین ها شنیده اند؟ چطور یک مریخ نورد می تواند در طی دو سال ۶ قطعه سفینه بسیار پراکنده که کیلومترها با هم فاصله دارند را در سطح مریخ جابجا کند و کنار هم منظم کند. چخ نوع ربات مریخ نوردی قرار است تنظیمات این ساختارها که ۲ تای آنها قرار است واحد های زندگی باشند را سوار کند؟ قطعا طراحان این پروژه انتظار ندارند ۴ فضا نورد که قرار است ۲ سال بعد به مریخ برسند همه این کارها را در چند ساعتی که اکسیژنشان اجازه می دهد و خستگی از پا درشان نیاورده انجام دهند.
دقت کنید که کارهایی که قبل از رسیدن این مسافران باید انجام شود عبارت است از ساخت محفظه ای برای زندگی که دارای فشار مناسب، اکسیژن مناسب، مقاومت در برابر اشعه، دارای سیستم های حیاتی، دارای امکان دفع فاضلاب و بازیابی داخلی باشد، از سیستم های الکتریکی و تجهیزات مخابراتی برخوردار باشد و از همه مهمتر برای ۲ سال آینده حداقل دارای ذخیره غذایی، اکسیژن کافی و آب مورد نیاز باشد. به طور قطع با کمک ۶ سفینه نمی توان این حجم آب و اکسیژن را به مریخ برد مگر اینکه طراحان به دنبال استخراج مواد از مریخ باشند و به عبارتی در کنار همه این کارها آن دو روبات مریخ نورد بتوانند کارخانه استخراج اکسیژن و آب (که چگونگی آن خودش مورد سوال جدی است) را ایجاد کنند.
سرانجام در نهایت در سال ۲۰۲۳ قرار است اولین گروه سرنشین ها به مریخ برسند کارهای باقی مانده را انجام داده و از آن پس هر دو سال یک بار منتظر افراد جدیدی باشند و لابد تا آخر عمر به خوبی و خوشی در مریخ زندگی کنند.
ایده طرح ، ضرورت تهیه مقدمات پیش از سفر انسان به مریخ، ضرورت آماده سازی برای اقامتی طولانی در آنجا و مواردی از این دست ایده های درستی هستند ولی وقتی در قالب این جدول زمانی ریخته می شوند به کلی به یک شوخی بزرگ شبیه می شود. قطعا در سال ۲۰۲۳ چنین سفری انجام نخواهد شد. درست است که بخش خصوصی می تواند موتور محرکی در جریان فرآیندهای فضایی باشد اما باید به نمونه ها نگاه کرد. در حال حاضر اسپیس – ایکس یکی از الگوهای موفق فعالیت های خصوصی در بخش فضایی است اما به سابقه این شرکت و فعالیت های آن و چشم اندازهایش نگاه کنید تا تفاوت یک شوخی و یک کار جدی در بخش خصوصی واضح تر شود.
بعید می دانم افرادی که اندکی با اکتشافات فضایی آشنا باشند این طرح را جدی گرفته باشند اما واقعیت این است که این طرح با سر و صدای وسیعی در رسانه های جهان منتشر شد و حتی رسانه های معتبر آن را به صورت خبری هیجان انگیز منتشر کردند و این سوال را به وجود می آورد که چه بلایی بر سر روزنامه نگاری می آید؟ در اینکه روزنامه نگاری که قرار بوده و هست که چشم و گوش بیدار مردم باشد، آگاهی بخش و ترقی بخش باشد حال و روز خوشی ندار شکی نیست. مسایل اقتصادی و رقابتهای تجاری باعث شده به جای اینکه رقابت ها باعث افزایش کیفیت شود رقابت در مسایل سطحی متمرکز شود. سی ان ان مدتی است بخش هایی از واحد روزنامه نگاری تحقیقی خود را تعطیل کرده و هزینه آن را صرف استدیوهای مجازی و … می کند. در یکی دو روز اخیر هیچ شبکه خبری مهمی را پیدا نمی کنید که خبر اول آن مساله اعتراف آرمسترانگ به دوپینگ در دوچرخه سواری نباشد. آن هم در شرایطی که اگر رسانه ها وظیفه خود را درست انجام دهند چنین خبری در نهایت به یک تیتر کوتاه در بخش خبر ورزشی خلاصه می شد. بسیاری از رسانه ها به رنگ و لعاب و هیجان بیش از محتوا اهمیت می دهند. گاهی برای دیدن یک خبر ایده آل چاره ای باقی نمی ماند تا باتماشای سریالی مانند نیوز روم بنشینیم. اما با همه این ها باز هم انتظار زیادی نیست که کسانی که خبری را منتشر می کنند کمی در باره آن فکر کنند. چطور می توان در ۱۰ سال چنین پروژه ای را از صفر تا صد انجام داد؟ این سوال سختی نیست و هر کسی می تواند از خود بپرسد.
به هرحال سفر یک جانبه به مریخ در قالب پروژه مارس وان قطعا در بهترین حالت ناشی از درک اندک و عدم آشنایی طراحان آن از مفهوم سفرهای سرنشین دار فضایی است. روزی انسان به مریخ و ماورای آن سفر خواهد کرد اما بیایید امیدوار باشیم این اتفاق نه در قالب یک شوی تفریحی تلوزیونی بیفتد. اگرچه اولین مسافر این سفر چشمان میلیاردها نفر را برروی خود خیره خواهد داد اما امیدوار باشیم که کنجکاوی بشر و علم قهرمانان اصلی آن داستان باشند.
سلام آقای ناظمی
بسیار عالی بود. اما سؤالی که برای من پیش اومده اینکه هدف کسانی که اینکارو دارن می‌کنن چی می‌تونه باشه؟ به نظر شما این تیم که جزئیات کار را با آب و تاب در وبسایت منتشر کردند و این همه خبر در رسانه‌ها پخش شده آیا مثل برخی شایعات برای سنجش عکس‌العمل مردم هست؟ و قرار نیست هیچ کار خاصی انجام بشه؟ یا واقعا گروهی دارن تلاش می‌کنن با این روش به مریخ برن و شکست میخورن؟!!! یا… یا شایدم هدف دیگری دارند!
نمی توان خیلی نیت خوانی بکنم اما به نظرم موفقیت هایی که بخش خصوصی و به خصوص اسپیس ایکس در این مدت داشت و اعلام شرکت هایی نظیر منابع سیاره ای این اعتماد به نفس را به بدنه بخش خصوصی وارد کرده که می توان کارهای بزرگی را انجام داد این اتفاق خوبی است و برای آینده فضا هم خوب است اما ممکن است در این بین برخی شاید کمی در برداشت از مفاهیم سهل انگاری و تساهل کنند و یا درباره قدرت واقعی فناوری موجود اشتباه برداشت کنند. مریخ و ترکیب آن با یک شو تلوزیونی و ماجراجویی که در سفر یک طرفه به مریخ هست هم ایده فوق العاده ای را ایجاد می کند
salam
albatte dar morede zaman bandi ta hodudi bahatun movafegham vali dar morede namomken budan na , be nazaram kami diro zud dare vali emkane sukht o suzesh ziad nist , dar morede ijad ab az khake sathe mars chizi nashnidid? dar besyai az kanihaye tashkil danahande sang ha ab yaft mishe va kafie unro estekhraj kard ke albatte ruye zamin kheyli hazine bare vali ruye mars be sarfe khahad bud . dar morede elme robatic chetor chizi midunid ? va ya fanavarie gps ya mogheiat yab . fekr kardid madargard ha vase chi be mars miran ? shoma duste aziz khodetun kheyli chiz haye digaro nemidunid ya taamodan be nadanestan zadid va in ham aslan dorost nist , zemne inke baraye zire soal bordane khabarnegar ha nemikhast inghadr asemun rismun bebafid kafi bud matlabi dar morede khabar negarane hokumati benvisid ke chetor har ruz herfeye khabar negariro be lajan mikeshan
فکر می کنم اگر متن را کامل بخوانید این سوال مطرح نمی شود در متن نوشته ام :«ایده طرح ، ضرورت تهیه مقدمات پیش از سفر انسان به مریخ، ضرورت آماده سازی برای اقامتی طولانی در آنجا و مواردی از این دست ایده های درستی هستند ولی وقتی در قالب این جدول زمانی ریخته می شوند به کلی به یک شوخی بزرگ شبیه می شود.» تمام داستان بر سر این است که این طرح بر مبنای جدول زمانی اعلام شده و ۲ بر مبنای فناوری موجود اکنون که دربازار وجود دارد این کار ممکن نیست. در انتهای متن هم صریحا اشاره کرده ام که قطعا روزی این سفر اتفاق خواهد افتاد. متاسفانه بخش دوم را هم فکر کنم اشتباه متوجه شده اید قصد من زیر سوال بردن روزنامه نگارها نیست (خودم را که نمی توانم زیر سوال ببرم) قصدم نگاه به مسیری است که این حرفه در سراسر جهان و در یک روند طی می کند.
besiar besiar…khandidam…ghashang tarin joke i bod ke mitoonestam beshnavam. mosahebeye raeese mars one ro didam…fekr konam…madrake dabirestanesho ham nagerefte hanooz :)))))
“بسیاری از رسانه ها به رنگ و لعاب و هیجان بیش از محتوا اهمیت می دهند.”
بله و دقیقن. نمونه‌اش مستند‌های نشنال جئوگرافی فارسی. که نمونه‌ی ریلایز‌شده‌ی “چیز‌های بزرگ” و “چیز‌های خفن” است رسمن!!!ا
کلن وضع بازار مستند‌های تلویزیونی چه بی‌بی‌سی و چه سایر مستند‌هایی که اخیرن دیدم نه تنها چنگی به دل نمی‌زنه، بلکه رسمن با خنجر به دل آدم حمله‌ور میشه. عناوینی مثل ” حیوانات خطرناک، پلنگ‌ها و دندانشان ، ایا دیوانه بودن مجری ما بر شما محرز نیست؟” و یا عناوین دیگه با همین الگوریتم جلوی چشم ادم رژه می‌رند. کلن مثل ایبن‌که دوره‌ی مستند‌های علمی و بدرد بخور هم تموم شده، و فقط عناوین هیجان‌انگیز و به اصطلاح “امریکایی‌پسند” رو جلومون می‌بینیم. حالا شما این‌رو داشته باشین، بعد به “اخبار” فکر کنین که هدفش صرفن جلب مخاطب بیشتر و برانگیخته‌کرن توجه مردمه؛ حالصش میشه همین خبر دیگه.
سلام
برنامه ریزی هایی که گفتید آدمو یاد برنامه ریزی های دولت خدمت گذار میندازه.
حیونی کسایی که ثبت نام کردن!
اخیرا ویدئویی از یک ارائه (سمینار) توسط دکتر جسکو فرایر فون پوتکامر، (از همکاران فون‌براون در پروژه آپولو)، یافتم که در آن، دکتر پوتکامر شرح نسبتا مفصلی از برنامه‌های سفر به مریخ از ابتدا تا همین سال‌های اخیر ارائه کرده اند. لازم به ذکر هست که وی در ۲۷ دسامبر ۲۰۱۲ میلادی (۷ دی ۱۳۹۱ هجری شمسی) در سن ۷۹ سالگی (حدودا ۳ هفته پیش)، از دنیا رفت.
مدت این ویدئو حدودا ۱ ساعت و ۴۰ دقیقه و به زبان انگلیسی است. دکتر اسلایدهایی آماده کرده و در مورد هر اسلاید توضیحاتی ارائه کرده است.
توصیه میکنم از دست ندهید، حاوی نکات جالبی است.
برای دانلود از لینک زیر استفاده کنید (حجم: ۳۳۰ مگابایت)
http://trainbit.com/files/0382719884/HUMANS-TO-MARS_Jesco-von-Puttkamer_1001.flv
سلام
پس یعنی واقعا نشدنیه و همش تبلیغ و سرکاریه؟
من با اینکه خیلی برام عجیب و باور نکردنی بود ولی فکر کردم واقعیه.
با سلام مجدد جناب آقای ناظمی
بنده یه وبلاگ نجومی دارم و جمعه ۶ بهمن یکسالش میشه. خوشحالم که تو این مدت تونستم همیشه به روز نگهش دارم و همچنین فقط نجومی بنویسم و گاهی اوقات هم از نوشته های شما بهره بردم و حالا دارم یک سالگیشو جشن میگیرم. خوشحال میشم اگر به وبم تشریف بیارید.
پوریا جان سلام
مطلب زیبایت را خواندم و اصولا اگر بخواهم واقع بینانه با قضیه برخورد کنم با تو موافقم. من هم می دانم که طراحان این پروژه خیلی ساده انگارانه به تعریف یک ماموریت فوق بشری پرداخته اند. من هم می دانم که کل طرح به نظر یک داستان علمی تخیلی است تا یک پروژه عملیاتی جدی. من هم می دانم که بسیاری از طراحان این پروژه اصولا فضا را از طریق فیلمهای هالیوودی درک کرده اند و مبانی آن را آموخته اند اما من عاشق این طرح هستم و نمی توانم مثل تو با اطمینان از غیر عملی بودن آن صحبت کنم.
اگر خاطرت باشد چند سال پیش خبرهایی منتشر شد که دو جوان دانمارکی می خواهند برای دل خودشان موشک سرنشین داری بسازند تا آنها را به سفر زیرمداری ببرد. هم من و هم تو و هم تمامی کسانیکه فقط برای یک بار طعم یک پروژه واقعی را چشیده بودند، همگی ما نیک می دانستیم که ایده آنها کودکانه و ساده انگارانه است. همه می دانستیم که آنها فقط دارند به مو نگاه می کنند و از پیچش آن ناآگاهند.
وقتی صحبت از معدنکاری در فضا شد اولین چیزی که به ذهن من خطور کرد شیادی بود و خوب می دانستم که تبلیغات پشت سر این خبرها خیلی بزرگتر از خود ایده است.
اما آنچه من را عاشق این ایده ها میکند دو چیز است:
اول اینکه به مردم یاد می دهد از ایده های جسورانه نترسند، افق دیدشان را گسترده کنند و شهامت وارد شدن به کارهایی نشدنی را به ذهن خطور دهند. حتی اگر این طرح به ثمر نرسد -مثل بسیاری از طرحهای دیگر که به نتیجه نرسیده- اما ناخودآگاه یک ارث بی نظیر از خود به جای خواهد گذاشت. جسارت، شهامت و دانش عظیمی که در جریان مراحل زمینی این سوی تلویزیونی بزرگ در قلب و روح نسل کودکان و نوجوانان امروز باقی خواهد ماند را هیچ قدرتی نمی تواند متوقف کند. آنها خواهند آموخت که یک ایده خام چگونه می تواند پرورش پیدا کند و چگونه می تواند تغییر جهت دهد. اگر پروژه با شکست روبرو شود آنها خواهند آموخت که همه ایده ها نباید عملی شوند اما حرکت برای اجرای آنها آنقدر سرریز علمی و پولی دارد که خوب است همیشه در حال حرکت باشیم.
دوم اینکه من، یعنی آدم دیوانه و عاشقی که سرش همیشه پر بوده از این ایده های عجیب و غریب، متوجه می شوم که یا من از سیاره دیگری نیامده ام و همه زمینی ها همین طور تخیلات قوی دارند و یا اگر از سیاره دیگری آمده ام حتما تنها نبوده ام و اتوبوس بزرگی پر از بیگانگان فضایی بر زمین پاشیده شده اند و حالا من دارم یکی از هم سیاره ای هایم را پیدا میکنم. با شناختی که از تو دارم می دانم که تو هم قطعا در آن سیاره همسایه من بوده ای.
در پایان می خواهم به جمله معروف خودت بسنده کنم که اگر جسارت در وجود آدم کاشته نمی شد احتمالا ما هنوز در غارهایمان زندگی می کردیم. خوب است که تو درباره این طرح واقعبینانه برخورد کردی اما اجازه بده گاهی اوقات در تخیلاتمان غوطه بزنیم و خوش باشیم که این دنیای خیالی، واقعی است. بگذار خوش باشیم!
پینوشت: یک چیز دیگر اینکه من حتی تلاش کردم برای اعزام به مریخ ثبت نام کنم. اما قبول این واقعیت که دیگر نباید برگردم برای اولین بار من را متوجه ریشه های عمیق زمینی ام کرد. این هم خوب است. نیست؟
شهرام جان من کاملا موافقم که این ایده ها تا چه حدی کمک می کند که ما بزرگتر فکر کنیم و به احتمالات به ظاهر غیر ممکن دست پیدا کنیم. اتفاقا چنین ایده هایی حتی اگر عملی هم نشود به نظرم خوبه چون حداقل فضایی را برای بحث باز می کند. مشکلی که من با این طرح داشتم و مثلا با ایده معدن کاوی ها یا طرح های آماتوری ندارم همین داستان زمان بندی بود. اگر این شرکت زمان بندی خودش را اندکی واقع بینانه تر ترسیم می کرد من هم کاملا موافق بودم که باید آن را به خوبی تبلیغ کرد.
الان شرکت جدیدی که در زمینه معدن کاوری تاسیس شده است ایده ای را برای استفاده از پرینترهای سه بعدی برای ساخت وسایل اولیه از مواد استخراجی سیارک ها مطرح کرده است. هنوز فناوری ما به این حد نرسیده و هنوز راه طولانی در پیش داریم اما در یک بازه زمانی این تلاش موفق و مهمی است. مثل داستان اسپیس – ایکس که در ابتدا خیلی تخیلی به نظر می آمد اما دیدیم چطور انجام شد.
من هم راستش درباره این داستان ها هیجان زده می شوم اما آخر کار ما می خواهیم ژورنالیست بماینم. برای همین وقتی احساس می کنیم برخی از اطلاعاتی که با بازتاب زیاد به مردم داده می شود فاقد دقت است باید تا جایی که می توانیم مرزها را روشن کنیم.
من در همه این هیجان ها سهیم هستم.
سلام آقای ناظمی
از مطلبتون تشکر میکنم. من که خیلی استفاده کردم
با سلام
مطلب رو مطالعه کردم.
جالب بود،مخصوصا” صحبت های پایانی شما درباره نقش رسانه ها.
حالا من یک سوال از شما دارم آقای ناظمی
چه تضمینی وجود داره تا اتفاقی که در ۴۰ و اندی سال پیش افتاد، دوباره تکرار نشه؟!
اون هم نه یک بار! بلکه ۶ بار! در فاصله ۳ سال!
شش ماموریت صد درصد موفق! در حالی که کشوری که تا مدتی قبل از اون نمی تونست یک شانپانزه رو در مدار قرار بده!
واقعا” به نظر شما این سفینه می تونه از جاش تکون بخوره؟
اگه نه
آیا ما و شما مسئولیتی در رابطه با آگاه کردن دیگران داریم یا نداریم؟
همین الان ۴۰و خورده ای سال از اون تاریخ می گذره و ناسا هنوز تکنولوژی در اختیار نداره که یک راکت که به ماه بره و برگرده رو پرتاب کنه!
کاری که ادعا می کنه ۴۰ سال پیش انجام داده اون هم با سرنشین!
حتی همین سفرها به مریخ رو هم که گفتند یک طرفه هست!
من خودم رو در این زمینه مسئول دونستم و اطلاعاتی هر چند اندک رو در این وبلاگ(waiting.ir/armstrong) جمع آوری کردم.
امیدوارم روزی حقیقت بر همه روشن بشه.
با سلام
بابت مطلب خوبتان تشکر ، میخواستم بدونم از کجا میتونم اطلاعاتی درباره نحوه پرتاب ، حرکت ،ارسال و دریافت پیام و کنترل موشک به مریخ پیدا کنم؟؟؟؟ ممنون.
آقای ناظمی سلام
اول از همه لازم می دونم که ازتون تشکر کنم که یک مطلب متفاوت نوشتید و جای بحث رو باز کردید
اما درمورد زمان بندی این پروژه باید بگم که شما زمان ۱۰سال رو با فناوری های امروز مقایسه کردید که دراین صورت این کار غیرعملیه ولی اگر سرعت پیشرفت تکنولوژی رو در سال های اخیر بررسی کنیم متوجه می شیم که دیگه عدد ۱۰معنای واقعی ۱۰ رو نداره و چیزی شبیه مفهوم ۱۰ فاکتوریل رو داره و این غلطه که شما رویداد های سال های حدود۲۰۲۰رو با تکنولوژی و امکانات امروز مقایسه کنید و بگید اون موقع مثلا طی ۲سال نمیشه امکانات رو فراهم کرد.اما با توجه به امکانات اون زمان تمام این کارها مثل آب خوردنه و تو این دوره این همه دانشمند عمرشون رو صرف یک ایده ی بی فکر و بی اساس نمی کنن یا به قول شما یک شوخی بزرگ….!
سلام
چند نکته به نظرم می رسد. یکی اینکه حرف شما در باره توسعه فناوری درست است. اما در کدام جهت و با کدام روند. ما در توسعه فناوری مساله ای به نام ترند یا روند توسعه داریم. زمانی که یک فناوری در مسیر مشخصی توسعه پیدا می کند و بازار آن هم مشخص است توسعه با سرعتی شگفت انگیز ادامه پیدا می کند اما سفرهای فضایی هنوز روند نشده اند. در ثانی ادعای تیم طراح این است که همه فناوری ها در زمان حاضر وجود دارند. ثالثا مساله این نیست که ما به ۱۰ سال دیگر نگاه کنیم. حتی اگر روندها وجود داشته باشد و انتظار داشته باشیم در ۱۰ سال آینده فناوری جهش غول آسایی را ببیند (که تحقق این فرش با بررسی روند در باره سفرهای فضایی با نگاه با تاریخ ۵۰ ساله اخیر خیلی جای حرف و حدیث داره) مربوط به آینده پروژه می شود نه شروع آن. ما نمی توانیم صبر کنیم و ۲ سال مانده به پروژه بگیم که خوب حالا فناوری اینجا است و شروع می کینم. مساله مکان یابی محل فرود که شاید ساده ترین مساله باشد نیاز به چندین سال بررسی دارد. به یاد داشته باشید مکان یابی مریخ نورد کنجکاوی با وجود همه تیم های علمی ناسا و سابقه برنامه مریخ و همه ابزارهایی که از قبل در مدار بود حدود ۱۰ سال طول کشید. این برای یک روبات کاوشگر بود و نه برای انسان و یک مزرعه و کلونی انسانی. موضوع دیگر این است که شما در این تیم نشانی از بخش پژوهشی نمی بینید این گروه می خواهد بر اساس فناوری های دیگران این کار را بکند و فعلا امیدشان به اسپیس ایکس است که فعلا همه تمرکزش را روی مدارهای پایینی قرار داده. ما با مشکلات فنی جدی برای فرود آوردن محموله های سنگین روی مریخ مواجهیم. مساله تضمین سلامت مسافران در طول سفر و اقامت روی مریخ هنوز مساله حل نشده و نا شناخته ای است. و هزاران مساله وجود دارد که این تیم چشمش را روی آنها می بندد. ضمن اینکه در نهایت صحبت از ۱۰ سال بعد نیست تیم قول داده که در ۲۰۱۶ اولین محموله را راوی مریخ فرود بیاورد. یعنی ۳ سال دیگر. درباره اینکه این همه دانشمند اشتباه می گویند مساله این است که کدام دانشمند ها ؟ در تیم اصلی پروژه علمی ترین فرد تنها سابقه کار در ماموریتی مانند ببی کولومبو و چند ماهواره را دارد. بقیه افراد تخصص های مالی و ارتباطی دارند. دانشمند چهره این طرح یکی از برنده های جایزه نوبل در حوزه ای غیر مرتبط با صنایع فضایی است و همین. اتفاقا یکی از دلایلی که این تیم – اگر برنامه و رند و تیم خود را اصلاح نکند – محکوم به شکست است همین عدم حضور آدم های علمی و مرتبط در برنامه است.
هرچند زمان قابل توجهی از ارسال مطلب بالا توسط جناب ناظمی گذشته اما بررسی تحقیق موجود در لینک زیر را توصیه میکنم:
http://web.mit.edu/sydneydo/Public/Mars%20One%20Feasibility%20Analysis%20IAC14.pdf