در این ایام تلخ که آوار خبرهای ناخوشایند بر سر آوار می‌شود آیا دور شدن از اخبار رفتاری عقلانی است؟

(این متن پیش از اعلام خبر ساقط شدن هواپیما از سوی پدافند ایران نوشته شده است)

حادثه تلخ سقوط پرواز ۷۵۲ تهران – کیف، باعث کشته شدن ۱۷۶ مسافر و خدمه پرواز شد.

جمعی از این مسافران را دانشجویان ایرانی مشغول به تحصیل در کشورهای دیگر و همچنین تعداد قابل توجهی از شهروندان کانادایی- ایرانی تشکیل می‌دادند و همین امر هم باعث شد تا نه تنها ایران که کانادا نیز در غم از دست دادن این مسافران عزادار شود.

این روزها فرقی نمی‌کند کجا باشی. چشمت را که باز می‌کنی آوار اندوه و مصیبت است که بر سر خراب می‌شود. خبر از مرگ است و هلهله آن‌ها که در توهمشان خون دیگران اکسیر بقایشان است.

در چند روز گذشته خبر محکومیت دانشمندی چینی که اقدام به دستکاری ژنتیک به روش کریسپر کس ۹ روی جنین انسانی کرده بود خبر ساز شد.

ابط الجوزا، ستاره درخشان شانه صورت فلکی شکارچی چند هفته ای است که درخشش اش کاهش یافته است. آیا این نشانه‌ای از مرگ قریب الوقوع، پرآشوب و درخشان این ستاره است؟

جزیره هاوایی به آتشفشان‌های فعالش و مناظر خیره‌کننده‌اش مشهور است. مونا لوآ یکی از پنج آتشفشان بزرگی است که این جزیره را ساخته است و یکی از بزرگ‌ترین آتشفشان های جهان به شمار می‌رود.

مثل خیلی از قله‌های هاوایی، ارتفاعات این کوهستان برای دانشمندان عرصه جذابی برای بناکردن آزمایش‌های مختلف فراهم آورده است. برای مثال رصدخانه‌ای خورشیدی که در نزدیکی قله این کوه به رصد خورشید مشغول است. یا پژوهش‌های زمین‌شناسی که برای بررسی فعالیت آتشفشان ها در اطراف آن بنا شده است.

ایده اینترنت ماهوار‌ه‌ای، ایده تازه‌ای نیست؛ اما در سال‌های اخیر شاهد افزایش تلاش فعالیت شرکت‌های مختلف برای توسعه این ایده بوده‌ایم.

ایده اینترنت ماهواره‌ای به خصوص در سال‌ها و ماه‌های اخیر توجه‌های زیادی را به خود جلب کرده است. روند محدود سازی دسترسی به اینترنت که در چند سال اخیر در کشورهای مختلف جهان و در چند هفته گذشته در ایران شاهد آن بودیم، باعث افزایش توجه و اهمیت این داستان شده است.

 در روزهای گذشته بخشی از گفتگو در فضای مجازی و احتمالا فضای واقعی، به نقش خبرنگاران در پوشش رویدادهای هفته گذشته ایران اختصاص داشت.

رویدادی که حتی با در نظر گرفتن حداقل کشته‌شدگان و اعلام‌های رسمی، به نظر می‌رسد یکی از خونین‌ترین هفتاد و دو ساعت‌های تاریخ معاصر اعتراض‌های مردمی را رقم زده باشد.

روزهایی که در حال سپری کردن آن هستیم برای بسیاری از ما روزهای تلخی است. بار دیگر ما، در حال تجربه‌ای هستیم که شاید به تنهایی برای تعریف یک نسل کفایت کند. در حالی که ما در حال عادت به آن هستیم.

بخش بزرگی از مردم خسته و نگران، بخش عظیمی از حاکمیت، در انکار.