روز گذشته بخش دوم گزارش کمیته بین الدولی تغییرات اقلیم سازمان ملل متحد، منتشر شد. این گزارش به نوعی در ادامه گزارشی است که در ماه سپتامبر گذشته منتشر و در آن به قطعیت و نقش فعالیت های انسانی در فرآیند گرمایش زمین پرداخته شده بود.
گزارش اخیر به تاثیرات مشخص و عینی تغییرات اقلیم بر حوزه های مختلف زندگی ما در گوشه و کنار جهان می پردازد. شاید به طور خلاصه ترین شکل ممکن بتوان این گزارش را اینچنین خلاصه کرد : ظهور عوارض تغییرات اقلیم از هم اکنون آغاز شده است و هیچ کس در امان نیست. اما اگر اقدامات سریع و فوری صورت بگیرد شاید بتوان برخی از عوارض آن را محدود و جلوی توسعه آن را گرفت.
خلاصه نهایی این گزارش را که به امضای دانشمندان و نماینده های کشورهای مختلف رسیده است را می توانید در اینجا مطالعه و گزارش کامل را از اینجا تهیه کنید.
مساله تغییرات اقلیم و گرمایش جهانی اگرچه داستان تازه ای نیست اما قطعا اگر نوع بشر منقرض نشود به طور قطع فصلی از تاریخ علم ما را به خود اختصاص خواهد داد. اهمیت این رویداد این نیست که اکثریت قریب به اتفاق و بیش از ۹۹ درصد همه نشریات علمی و جامعه علمی متخصص در این زمینه آن را تایید و بر آن هشدار می دهند یا به این دلیل که تاثیراتش می تواند از ذوب شدن کلاهک های قطبی تا یخچال های طبیعی تا تغییر در نحوه کشاورزی ،تغییر مرزها، مهاجرت ها عظیم ،قحطی و تغییرات چرخه های طبیعی را شامل شود و نه تنها به این دلیل که این بزرگترین دست کاری انسانی د رتاریخ طبیع به شمار می رود، بلکه از این جهت فصل مهمی از تاریخ بشر را به خود اختصاص خواهد داد که نماینگر انکارگرایی و مصلحت جویی ما انسان ها است.
اگرچه کمتر حوزه ای از علم را می توان یافت که جامعه علمی چنین نظر یکپارچه ای در آن خصوص داشته باشند اما کمتر حوزه ای را می توان یافت که تا این حد مورد مناقشه قرار گرفته باشد.
شرکت های اقتصادی تحقیقاتی را با هدف به دست آوردن نتایجی بر خلاف تحقیقات جامعه علمی تامین هزینه و نتایج بعضا دست کاری شده آن را با تبلیغات رسانه ای به گونه ای مطرح می کنند که گویا در میان جامعه علمی اختلاف نظری جدی وجود دارد. دولت ها درحالیکه سخنرانی های آتشین در دفاع از محیط زیست ایراد می کنند حاضر به صرف هزینه برای اصلاح روند خسارت بار تولید گازهای گلخانه ای نیستند. اقتصاد دان ها حد یقفی برای هزینه ای که باید صرف بهبود محیط زیست شود در نظر می گیرند و خرج کردن بیش از آن را بدون صرفه می دانند و در بهترین اقدام صورت گرفته به جای تلاش برای کاهش جهانی تولید گازهای گلخانه ای بازار دی اکسید کربن ایجاد می شود و کشورها سهم تولید خود را می فروشند.
در این شرایط سیاره ما است که با خطر مواجه می شود. و نسل های آینده در محیطی خواهند زیست که شباهتی با امروز ما ندارد. اگر روندهای امروز ما اصلاح نشود آنها در دوران سیاه «پایان سبزی ایام» خواهند زیست.
چه کاری از دستان ما بر می آید؟ شاید تنها راه – غیر از تغییر الگوهای مصرف شخصی و دعوت دیگران به آن – بالابردن هزینه انکارگرایان و یاوه گویانی باشد که برای منافع اقتصادی خود به راحتی دروغ می گویند. اگر آگاهی ما از رویدادای جهانی که در آن زندگی می کنیم و خطراتی که با آن مواجهیم بیشتر باشد و این آگاهی را به دیگران هم منتقل کنیم شاید روزی قدرتمان به جایی برسد که بتوانیم دیگران را وادار به رفتار انسانی با طبیعت کنیم.
منابع بیشتر:
سلام
لطفا برای سایتتون rss بگذارید.
ممنون آقای ناظمی به خاطر مطلب خوبی که نوشتید. متأسفانه فعلاً که گویی ” فلک به مردم نادان زمام مراد رو داده” و “بوی خیری از این اوضاع شنیده نمی شه” اما امیدوارم در آینده شرایط عوض بشه و به هر طریقی هست جلوی نابخردی های انسان گرفته بشه.