جشنواره پانزدهم اما با تمام حواشی که داشت، تمام شد و در روزی که برندگان رشته‌های مختلف اعلام می‌شدند، کمتر کسی دقت کرد که هیچ نامی از برگزیدگان نویسندگان علمی وجود نداشت. رشته‌ای که تا سال گذشته در کنار رشته‌های دیگر مورد داوری قرار می‌گرفت و کارهای فعالان شاخه نوین و موثر روزنامه‌نگاری علمی مورد بررسی و توجه واقع می‌شد تا انگیزه‌ای برای فعالان این رشته ایجاد شود. اگرچه باید بپذیریم که روزنامه‌نگاری علمی در ایران شاخه بسیار جدیدی است کما این‌که در جهان هم رشته‌ای جدید به شمار می‌رود و فعالان این حوزه هنوز در سطح همکاران بین‌المللی خود نیستند و راهی طولانی را تا رسیدن به جایگاه مطلوب روزنامه‌نگاری علمی در پیش دارند. همان‌طور که باید بپذیریم جوامع علمی کشور ما هنوز درک درستی نسبت به این رشته ندارد و جوی سرشار از بی‌اعتمادی نسبت به اکثر روزنامه‌نگاران آنها را فرا گرفته است و سازمان‌های علمی نیز روزنامه‌نگاران علمی را تنها به عنوان نمایندگی سخنگویان خود در رسانه‌ها می‌بینند و این موضوعات کار فعالان این حوزه را چند برابر مشکل‌تر می‌کند و نیاز به حمایت از آنها را بیشتر. ما به جای حمایت شاهد حذف این رشته از جشنواره مطبوعات هستیم. سوال مهمی وجود دارد که چطور می‌توان چنین عنوانی را به طور کلی نادیده گرفت در حالی که کشور ما در تلاش برای رسیدن به توسعه همه‌جانبه در افق ۱۴۰۴ است و توسعه همه‌جانبه بدون توسعه علمی تنها یک توهم خواهد بود و توسعه علمی بدون افزایش آگاهی‌های عامه مردم از علم و روش‌های علمی که کار روزنامه نگاران علمی است بیشتر به شوخی شبیه خواهد بود؟
کشور ما در شرایط حساسی در راه گذار به توسعه یافتگی قرار دارد و چاره‌ای جز پیمودن این راه ندارد، در حالی‌که همه مسوولان و مقامات کشور ما بر توجه به علم و دانش تاکید می‌کنند و از دانشمندان ایرانی به عنوان سرمایه‌های اصلی ایران یاد می‌شود و از نوجوانان و جوانان دعوت می‌شود که قدم در راه علم بگذارند. سوال اینجاست که آیا به همان اندازه به زمینه‌های مورد نیاز برای تحقق این اهداف توجه می‌شود. روزنامه‌نگاری علمی،ترجمه علم به زبان مردم و ایجاد علاقه و انگیزه برای پیمودن مسیرهای علمی از سوی مردم است.آیا اگر به این شاخه جوان و تاثیرگذار توجه ویژه‌ای نمی‌شود، انتظار زیادی است که مانند دیگر شاخه‌های روزنامه‌نگاری با آن برخورد شود؟