سلام آقای ناظمی. شاید نوشتن دیدگاه برای مطلبی که چیزی نزدیک به دو سال از انتشار و مطالعه اش می گذرد، چندان مرسوم نباشد ولی برای یک علاقمند دیر رسیده که همیشۀ خدا از قافله عقب است، کار عجیبی هم نیست. برای کسی که در بیست سالگی اش هنوز تلفن همراه ندارد، نمی داند تلگرام و توییتر و اینستاگرام چیست و بدتر از همه حتی بلد نیست یک میخ را به دیوار بکوبد. «غریبه ای در غریبستان» برای پسر خورۀ سینمایی که همیشه از نظر اطرافیانش کودن و دست و پاچلفتی و «بچه» بوده حتما خیلی چیزها درونش دارد. پسری که همیشۀ خدا عشقش به سینما، به داستان شنیدن و داستان گفتن را پنهان کرده، برای خودش و درون خودش نگه داشته. مسخره است، نه؟ این که ذهن این پسر درست همان لحظه ای که زبانش داشت پاسخ سوال معلمش یا پدر و مادرش را می داد یا گوشش سرگرم چرندیات دوستانش شده بود ، مشغول سرک کشیدن به گوشه و کنار خانوادۀ سیسیلی های پدرخوانده، مرور لحظۀ کشته شدن جسی جیمز به دست رابرت فورد بزدل یا تجربۀ روانی ترسناک مکالمۀ فردی کوئل با مرشد در آن اتاقک تنگ و تاریک داخل کشتی بود. گاهی سوار آن چرخ و فلک پایانی پینوکیو، وسط همۀ آن بچه – الاغ ها، می شد، گاهی با سیکاریو به کوچه پس کوچه های مسخ شدۀ خوارز سفر می کرد و گاه سر از خیابان های گاتهام سیتی درمی آورد. پسری که می خواهد قصه بشنود و فیلم ببیند و قصه بگوید و فیلم بسازد. پسری که وسط همۀ پدرخوانده ها، سرپیکوها، ناخدا خورشیدها، هابیت ها، گالوم ها،فلوت زنِ هاملن ها، مختار ثقفی ها، سامورایی ها، کلاریس ها و مرد سوم هایی که در ذهنش پنهان کرده یک بلیدرانر ۲۰۴۹ خفته هم دارد که منتظر بیدارشدنش است. راستی سال ۲۰۴۹ در ذهن پسری که هنوز تلفن همراه ندارد، نمی داند تلگرام و تویتر و اینستاگرام چیست و بدتر از همه حتی نمی تواند یک میخ را به دیوار بکوبد، چگونه خواهد بود؟ کسی نمی داند. ولی شاید کسی پیدا شود که بداند «غریبه ای در غریبستان» برای این پسر خیلی چیزها درونش دارد. باقی بقایتان.