معرفی بخش تازه و غیر جدی ولی پرتناوب تر در وب سایت
من وبلاگ نویسی را از سال ۱۳۸۲ در پرشین بلاگ شروع کردم و خوب الان یعنی بیست سال می شود… هورا…(واقعا هورا داره؟)
یکی از جذابیت های وبلگ نویسی این بود که به خصوص در دوران ابتدایی آن کمی راحت تر و بی آداب و ترتیب در آن می نوشتیم و می نوشتن.
در این سال ها من بیشتر به نوشتن پرداختم حالا چه در روزنامه و مجله چه به شکل صوتی و تصویری در قالب پادکست و ویدیو کست و به لطف دکتر مجیدی عزیز (یک پزشک) بعد از اینکه وبلاگ را به وب سایت تغییر دادم اینجا هم بیشتر نوشتم.
اما به تدریج گویی وبلاگ نویسی یادم رفت و بیشتر اینجا هم نوشته های گزارش مانند و سخت تری که کار بیشتری می طلبید و وقت بیشتری باید روی آن گذاشت رامی نوشتم.
وبلاگ نویسی من هم مثل خیلی از افراد دیگر در بین شبکه های اجتماعی از فیس بوک و مرحوم توییتر گرفته تا اینستاگرام و تلگرام پخش شد.
اما نه این ساختارها دوامی دارند و نه می توان دوستی ها و ارتباطات دوران بلاگ را تشکیل داد و نه فرصتی برای بیان شخصی وجود دارد… پس زنده باد وبلاگ.
امروز داشتم کتاب Ready Player One را می خواندم و نم یدانم چرا خاطره آن دوره بیشتر برایم زنده شد.
ولی چرا باید در خاطره ماند وقتی می شود کاری کرد.
من مدتی سعی کردم خلاصه خبرهای روزانه در تلگرامم بنویسم و در آنجا پخش کنم و اینجا در بخش خرده خبر ها بگذارم. همین طور خلاصه کارهایم را آنجا به اشتراک بگذارم… ولی چه کاریه وقتی می شود هر کدام از آن ها را به پست بلاگی بدل کرد که هم دوری از هم سخنی دوستان را برایم به نوعی پوشش بده و هم اینکه جایی باشه که فکر کنم می تونم بدون رعایت دستورات ادبی و رسانه ای نظر و حرف خودم را ساده و بدون آداب و ترتیب بنویسم. هنوز همه چیز سر جای خودش هست. از در این شب ها و چیستا گرفته تا پست ها و مطالب (جدی؟) این سایت. اما در دسته بندی ها در بخش بلاگ می توانید پست هایی را ببینید که شاید بیشتر حال و هوای وبلاگی دارد.
مثل معرفی کتابی که می خوانم یا مطالبی که می نویسم یا صرفا چرندیاتی که ممکنه به ذهن برسه و آدم دوست داشته باشد با دوستانش به اشتراک بگذاره. این ها نه ترتیب و دلیلی دارند و نه محدود به زبان و سبک مشخصی هستند و نه طول و عمق خاصی قراره داشته باشند. شاید گاهی در حد یک توییت و شید هم گاهی خیلی طولانی. وبلاگه دیگه.
سعی می کنم هر ورودی را با یک شماره شروع کنم و همه این ها را هم می تونید زیر همان زبانه وبلاگ ببینید.
فقط یک نکته و خواهش… شاید همان قدر که من هم فراموش کرده بودم فضای وبلاگ را شما هم کمی یادتون رفته باشد.
لطفا پست های این بخش را به اندازه بقیه نوشته های من جدی نگیرید (اصولا چرا باید بقیه نوشته ها من یا هر کس دیگری را جدی بگیرید؟) و از آن علیه من استفاده نکنید.
به قول معروف دور هم هستیم و کنا ر آتش نشستیم و گاهی حرف های غیر رسمی می زنیم.
پس این شما و این بازگشت دوباره به وبلاگ من
راستی امروز یادداشت (جدی) درباره ماموریت امروز سولاریس داون برای رادیو فردا نوشتم.
به به خیلی هم عالی 🙂 به نظر من که هورا داره