هفته گذشته هفته پر کاری برای جیمز کامرون بود. او ابتدا به سفری تاریخی به مقصد  یکی از عمیق ترین گودال های اقیانوسی شناخته شده جهان به نام تراشه مارینا که در فارسی به دراز گودال مارینا هم ترجمه شده است، رفت. سفری که پیش از او تنها یک بار و آن هم حدود نیم قرن پیش انجام شده بود. سپس تقریبا بلافاصله پروازی 20 ساعته را به مقصد لندن انجام داد تا خود را به مراسم فرش قرمز نخستین اکران نسخه 3 بعدی فیلم تایتانیک برساند.

تایتانیک تا پیش از اکران فیلم آواتار (دیگر مخلوق جیمز کامرون ) پر فروش ترین فیلم تاریخ سینمای جهان بود. شاید بسیاری از تماشاگران به خاطر داستان و روایت ارایه شده به دیدن این فیلم علاقمند شده بودند، اما در پشت داستان اصلی یکی از ویژگی هایی که باعث می شد تا این فیلم بسیار چشمگیر باشد، دقت در جزییات و فناوری های نوینی بود که در خلق جلوه های ویژه باور کردنی برای آن به کار گرفته شده بود. جیمز کامرون و همراهانش با زیردریایی به سراغ لاشه تایتانیک رفته بودند و سناریو غرق شدن آن را با دقت بازسازی کرده بودند. حتی در طراحی دکور، نه تنها از نقشه های اصلی تایتانیک استفاده شده بود و حتی طرح پرده ها و دستگیره های درها نیز با نمونه اصلی دقیق سازگار بود.

موفقیت تایتانیک، کامرون را قادر کرد با خیال راحت به سراغ ایده های دور و دراز خود برود و به کاوش دنیاهای واقعی و خیال انگیز خود بپردازد. سرانجام امسال و به مناسبت صدمین سال غرق شدن تایتانیک، کامرون که اینک سینمای سه بعدیش به بخشی از بدنه اصلی سینما بدل شده است، این حماسه سینمایی خود را به صورت 3 بعدی بازسازی کرد. وسوسه های زیادی برای تغییر برخی از صحنه ها وجود داشت. صحنه هایی که کاگردان در آن زمان از وجود آنها راضی نبود و یا نکاتی که می شد به لطف فناوری جدید به آن افزود اما کامرون تصمیم گرفت در برابر این وسوسه مقاومت کند و هیچ تغییری در نسخه اصلی ندهد اما یک استثنا وجود داشت.

پس از اکران تایتانیک یکی از افرادی که به دیدن این فیلم رفت، نیل دی گرس تایسون، ستاره شناس برجسته و مروج معروف علم بود.

در یکی از صحنه های فیلم و زمانی که شخصیت اول زن فیلم، رز، پس از غرق شدن تایتانیک تنها و لرزان روی تخته چوبی در میانه اقیانوس قرار داشت، لحضه ای به آسمان و منظره ستاره های بالای سرش نگاه می کند. شاید برای بسیاری از کسانی که به دیدن فیلم نشسته اند این صحنه ای رمانیتک و دراماتیک در فیلم باشد اما برای تایسون همین صحنه کافی بود تا آه از نهادش بر آید. ستاره ها در این صحنه سر جای اصلی خود نبودند.

نه تنها ستاره ها سر جای خود نبودند، که صحنه آسمان به شکل سهل انگارانه ای سر هم بندی شده بود. به طوری که ستاره های نیمه راست تصویر آینه نیمه چپ تصویر بودند.

فقط یک منجم علاقمند و یا یک مروج با انگیزه می تواند در چنین صحنه ای مچ کارگردان را بگیرد. به روایت تایسون ار آن به بعد بارها وی این نکته را به کامرون تذکر داده بود تا اینکه سرانجام هنگامی که نسخه 3 بعدی و نهایی فیلم آماده می شد کامرون این یک صحنه و فقط همین یک صحنه را اصلاح کرد.

کامرون می گوید، تایسون برای او نامه ای نوشته که در آن توضیح داده نه تنها این صحنه اشتباه که ناشی از سهل انگاری و تنبلی است و به خصوص برای کامرون چنین صحنه ای پذیرفته نیست. چرا که او به دقت کارش معروف است و حتی برای دقت بیشتر یک زیر دریایی را برای تصویر برداری به اعماق دریا فرستاده بود. کامرون می گوید «در نهایت به او جواب دادم . این برای شهرت من به عنوان آدمی دقیق بد بود و من باید در زمان ساخت فیلم حواسم به این موضوع می بود از اوخواستم  نقشه آسمان در ساعت 4:20 دقیقه صبح روز 15 آوریل 1912 برای موقعیت غرق کشتی تایتانیک (41 درجه و 43.5 دقیقه شمالی و 49 درجه و 56.8 دقیقه غربی) را برایم بفرستد و وقتی این کار را کرد آن صحنه را اصلاح کردم و در فیلم قرار دادم»

بدین ترتیب نسخه 3 بعدی تایتانیک که در 100 سالگی غرق کشتی به روی پرده های سینماهای جهان رفته است تنها یک فرق با نسخه قبلی دارد و آن نمایی از ستاره ای بالای سر کشتی است. اینک منجمان و مروجان علم هم با خیال راحت می توانند به دیدن این فیلم بنشینند.

فیلم زیر بخشی از سخنرانی تایسون است که در باره پیشینه این ایراد و صحبت های قبلی او با کامرون در این باره توضیح می دهد.