آیا آنچه در ایران به سنتی رسانه‌ای بدل شده است، متفاوت از نهاد روزنامه‌نگاری کلاسیک و مبتنی بر سنت خطابه و موعظه است؟

با موافقت شورای عالی سرن برای آغاز مراحل پژوهشی و اجرایی طرح چشم‌انداز شتاب دهنده ذرات، مناظره‌‌ای درباره ضرورت این پروژه درون جامعه علمی اوج گرفته است.

چرا باید بازه متخصصان مورد استفاده در رسانه های خود را افزایش دهیم

کمتر کسی انتظارش را داشت.

می‌دانستیم که بار دیگر اتفاق خواهد افتاد اما شاید خوشبینانه امیدوار بودیم ما قربانی ظهور دوباره‌اش نباشیم.

آیا علم در حال از دست دادن جایگاه خود در جامعه است؟

شاید برای جمع کثیری از دانشمندان و به خصوص آن‌ها که دل در گرو دنیای فراخورشیدی‌ها و سیاراتی دارند که در گوشه و کنار عالم ما پراکنده شده و به دور ستاره‌ای غیر از خورشید ما می‌گردند، چیزی هیجان انگیزتر و نفس‌گیرتر از آن نباشد که روزی بتوانند تصویر مستقیمی این دنیاها را ببینند، جو آن‌ها را بررسی کرده و یا از سطح آن‌ها نقشه برداری کنند. چنین مشاهده‌ای اما کار آسانی نیست.

جایی در اعماق فضا، دو موجود پرجرم به دور هم در حال گردش هستند. سرنوشت این دو جرم پرچگال که بافتار فضا زمان را زیر بار گرانش خود خم کرده‌اند، در حال سقوط در آغوش یکدیگر هستند. برخوردی گریز ناپذیر که لرزه بر بافتار فضا زمان می اندازد.

حال سال‌های نوری دورتر از محل وقوع این برخورد، دانشمندان توانسته‌اند تن لرزه فضا زمان ناشی از این برخورد را مشاهده و ثبت کنند تا به کمک آن پنجره ای تازه به درک ما از کیهان بگشایند.

این روزها بار دیگر بحث تقابل میان مذهب و علم به ویژه در دنیای کرونا زده در میان برخی از افراد داغ شده است.

از سویی تعطیلی مراکز و تغییر روش در آیین‌های دینی برای برخی این سئوال را ایجاد کرده است که مگر قرار نبود دین و آیین مدافع سلامت و امنیت ما باشند؟ و چطور است که خود این نهاد اکنون ناچار به تعطیل برخی سنت‌ها شده است؟