در سه هفته گذشته، موجی کم‌سابقه از آتش‌سوزی در جنگل‌های آمازون در حال رخ دادن است. دود ناشی از این آتش سوزی های وسیع را می‌توان از فضا مشاهده کرد و غبار آن به همراه لایه‌های فوقانی جو زمین به سراسر قاره آمریکا و فراسوی آن در حال توسعه است.

باید چند هفته‌ای می گذشت تا کم‌کم صدای سوختن سینه زمین به گوش مردم برسد و دولت‌ها را وادار به پاسخگویی کند. در آمازون واقعاً چه می‌گذرد؟

آیا ممکن است ماموریت «سرآغاز» در شکست خود بذر حیات را در ماه افشانده باشد؟ این داستان ماموریتی است که شکستش خبر بزرگتری از موفقیتش را ایجاد کرد.

این یادداشتی است که به مناسبت نیم قرنگی سفر انسان به ماه نوشته بودم اما در میان کارها جا ماند تا اینکه امروز به نظرم رسید با وجود گذشتن زمان موضوعش شاید بد نباشد اینجا بگذارم.

چطور می توان از داستان اعتراض های اخیر به ساخت تلسکوپ سی متری موناکی برای آینده پروژه‌های علمی درس گرفت؟

این مطلب که در وب‌سایت Undark  وابسته به انجمن نایت در دانشگاه MIT و به قلم ترزا کار، منتشر شده است، به مساله مهم جایگاه روزنامه‌نگاری علم در دنیای امروز ما می‌پردازد. با توجه به اهمیت محتوای آن این مطلب عیناً با اجازه سردبیر این نشریه ترجمه و در اینجا منتشر شده است. 

رقابت‌های فضایی اگرچه رویدادی بود که به یکی از کهن‌ترین رویاهای بشر، که ریشه‌هایش را می‌توان در دل اسطوره‌ها و افسانه‌های کهن نیز دید جامه عمل پوشانید و هنوز هم در تلاش برای تحقق آن‌ها است، اما خود، از دل رویداد تلخ و ویرانگر جنگ جهانی دوم زاده شد و در دوران  جنگ سرد و بر مبنای محرک و پیشران نزاع‌های سیاسی بود که نقاط عطف بی نظیری را تجربه کرد.

هفته گذشته فرصت کردم و چندتایی از پادکستهای فارسی را گوش دادم که هم مخاطب و هم اعتبار بالایی دارند.

در هنگام گوش دادن به این برنامه‌ها نکاتی توجهم را جلب کرد که به نظرم جای کمی اصلاح دارند.

 البته این به معنی کشیدن خط قرمز یا مرز درست و غلط قطعی نیست. فضای پادکست ایرانی ماننده بقیه فضاهای رسانه ای ایران الزاماً مطابق بقیه دنیا پیش نمی‌رود که بتوان بر آن مبنا برایش نسخه نوشت و مطالعات نقاط دیگر را برای آن تعمیم داد. (حتی اگر بر فرض چنین قوانینی برای سایر نقاط دنیا وجود داشته باشد.)

برخی از موارد بنیادی به شمار می روند و برخی دیگر سلیقه ای.

آیا می توان اقمار گالیله‌ای مشتری را با چشمان غیر مسلح رصد کرد؟ این سوال خوبی است که در ابتدا قصد داشتم پاسخش را در قالب یک توییت مختصر بنویسم؛ اما حیفم آمد و نتیجه این شد که می‌خوانید.

توییت جنجالی رییس جمهور آمریکا، عبارتی است که در هر دوره دیگری شاید می‌توانست چشم‌ها را به خود خیره کند و تا مدت‌ها موضوع بحث رسانه‌ها و مردم باشد؛ اما در آمریکای ترامپ، این عبارت خبری تکراری است که حتی توجهی جدی را به خود جلب نمی کند.