روزهایی که در حال سپری کردن آن هستیم برای بسیاری از ما روزهای تلخی است. بار دیگر ما، در حال تجربه‌ای هستیم که شاید به تنهایی برای تعریف یک نسل کفایت کند. در حالی که ما در حال عادت به آن هستیم.

بخش بزرگی از مردم خسته و نگران، بخش عظیمی از حاکمیت، در انکار.

به مناسبت روز ۱۹ آبان، روزی که به نام روز علم در خدمت صلح و توسعه نام گذاشته شده است، روزنامه جام‌جم میزگردی را به میزبانی کاظم کوکرم و با حضور دوستان قدیمی‌ام سیاوش صفاریان‌پور، محمد جواد ترابی و همچنین آقایان ضیائی و نیکخواه بهرامی برگزار کرده است تا به بررسی چالش‌ها و فرصت‌های انتشار نشریات علمی در ایران بپردازند.

پزشکان برای نخستین بار در ایالات متحده از ابزار ویرایش ژنی کریسپر برای کمک به بیماران سرطانی استفاده کردند.

هفته گذشته فصل جوایز نوبل سال ۲۰۱۹ به اتمام رسید. برندگان این جایزه تاریخی و شاید مهم‌ترین جایزه‌ معاصر معرفی شدند و البته مانند همه سال‌های دیگر برخی از این انتخاب‌ها به خصوص در زمینه ادبیات و صلح با حاشیه همراه بود.

چند روز پیش دوستان عزیزم پژمان نوروزی و سیاوش صفاریان پور، پروژه راز را احیا کردند و پادکست تازه‌ای به نام «راز چراغ» را منتشر کردند.

موضوع این پادکست که مربوط به سفر انوشه انصاری به مدار زمین بود و همچنین بازگشت پروژه راز به قدری شوق‌انگیز بود که به نظرم رسید چند خطی هم درباره پروژه راز و همچنین خاطرات آن سفر هیجان انگیز بنویسم.

دنیای ما تغییر کرده است. نه! شاید جمله بهتر این باشد که دنیای ما در حال تغییرات دائمی است.

ما نسلی هستیم که یا در رده نخستین گروه مهاجران به فضای دیجیتال اطلاعاتی قرار می‌گیریم و یا نخستین نسل‌های بومیان این فضا را تشکیل می‌دهیم.

دنیای ما به واسطه آنچه به صورت گسترده و غیر دقیق انقلاب دیجیتال نامیده می‌شود تغییر کرده و می‌کند. یکی از حوزه‌هایی که بیشترین تاثیر را از این تغییرات گرفته است و می‌گیرد، دنیای ارتباطات و به تبع آن دنیای رسانه است.

در بخش قبلی این نوشته، تاریخچه مختصر مشاهده بشقاب‌های پرنده یا به عبارت دقیق‌تر اشیا پرنده ناشناس مورد اشاره قرار گرفت.

در این بخش به داستان ایده حمله به منطقه ۵۱ پرداخته می‌شود؛ منطقه‌ای نظامی که حکم مکانی مقدس برای طرفداران نظریه توطئه مربوط به بشقاب‌های پرنده را دارد.